Znani Małopolanie i ich święta w czasach koronawirusa [GALERIA]

Andrzej Sikorowski Pierwszy raz w moim ponad 70-letnim życiu święta będą niezwykle kameralne, bo będę je spędzał tylko z moją małżonką. Nie decydujemy się na spotkanie z córką, jej mężem i wnuczką, chociaż bardzo nam ich brakuje. Mąż Mai jest lekarzem, działa więc na pierwszej linii frontu. Dlatego boimy się bliskich kontaktów. W innym punkcie miasta jest moja mama. Wprawdzie pod opieką, ale też się z nią nie spotkamy. W tej sytuacji pozostaje nam telefon, dzięki któremu można usłyszeć i zobaczyć bliskich. Trzeba się więc tej nowoczesnej technologii pokłonić, bo nam sporo rzeczy ułatwia. Cała reszta jest w minorowym nastroju. Ja mieszkam w tej chwili w domu pod Krakowem w Rząsce. Otoczenie jest fantastyczne: kwietną drzewa owocowe i magnolie, jest pełno zieleni, śpiewają ptaki. Gdyby nie to, że nie wolno nam wychodzić z domu, to byłoby cudownie. Mógłbym powiedzieć, że jestem na jakichś fantastycznych wakacjach. Mam tu pod dostatkiem książek, seriale telewizyjne i jest co robić. Chodzę tylko po tarasie i wychodzę do ogrodu. Jeśli chodzi o metraż – to żadna policja na mojej działce mnie nie spisze za to, że opuściłem mury domu. Poza tym oddalam się tylko w celu takich prozaicznych spraw, jak zakupy, bo to się zrobić musi. Ja nigdy nie byłem w wojsku, ani nie byłem terminowo gdzieś zamknięty, ale podejrzewam, że łatwiej się znosi takie odosobnienie, kiedy ma się jakąś jego konkretną granicę. Na przykład, kiedy ogłoszono by, że za dwa miesiące będzie koniec pandemii, to wtedy zaciskamy zęby i próbujemy to pokonać. A tymczasem nic nie wiadomo: czy to się skończy do wakacji, czy trzeba będzie dalej siedzieć w domach? To jest paskudne. Dzisiaj są czterdzieste urodziny mojej córki – i ona też pewnie się nie spodziewała, planując jakieś spotkanie w większym gronie, że to przybierze taki obrót. Nikt z nas się nie spodziewał, że nasz świat zostanie wywrócony do góry nogami przez niewidzialne zagrożenie.